Błędy popełnione podczas rehabilitacji

Wpis o błędach w mojej terapii rozejścia mięśni prostych brzucha powstaje z potrzeby serca. Być może okaże się on pomocny choć dla jednej osoby? Pisanie tak naprawdę ma sens, kiedy trafia do odbiorców i na tym zależy mi najbardziej. A piszę zwykle o tym co i mnie dotyczy.

Jakie błędy popełniłam podczas i przed terapią rozejścia ?

Za późno poszłam na rehabilitację?

Zdecydowałam się, kiedy nadchodziły już 3 urodziny syna, więc dość późno jak na to schorzenie. Bardzo długo nie chciałam dopuścić do siebie myśli, że moje ciało nie funkcjonuje prawidłowo. Pomogły mi długie rozmowy z pewną osobą, która także cierpi na tą przypadłość. Jeśli ona to czyta, to pewnie wie, że chodzi o nią. Naprawdę warto być w niektórych społecznościach, gdzie kobiety wspierają inne kobiety. 

Z tego co czytam w Internecie i co piszą fizjoterapeuci, to w przypadku rozejścia im wcześniej na rehabilitację, tym lepiej. Bo niestety, ale ta dolegliwość lubi się pogłębiać z czasem i gdy nie dbamy o siebie prawidłowo. Dźwiganie dziecka z fotelikiem na pewno jest szkodliwe, tak samo jak targanie wózka z dzieckiem na pierwsze piętro. 

Najgorsze jest chyba to, jak kobieta nie chce przyznać się sama przed sobą ze swych niedyspozycji. Ignoruje bóle, wypiera fakt bycia słabą. Nie chce się zwrócić o pomoc. Różne były powody: a to brak czasu, niemożność zorganizowania opieki na dzieckiem, wstyd przed poproszeniem o pomoc. Dziś wiem, jakie to wszystko było głupie i bezsensowne. 

Za dużo praktyki, za mało teorii

To pułapka, w którą dałam się złapać całkiem niedawno. Pomimo tego, że na terapię chodzę od września ubiegłego roku. Oczywiście, że Pani fizjoterapeutka wszystko wyjaśnia, ale na wizycie tyle się dzieje, a trwa ona tylko godzinę. W tym czasie trzeba zrobić badanie USG, dobrać nowe ćwiczenia, skorygować błędy podczas ćwiczeń. Ale tak naprawdę potrzeba przede wszystkim doskonałej świadomości własnego ciała.

W terapii rozejścia chodzi o aktywowanie konkretnych mięśni. Na pewno nie pomaga zbyt duże skupienie się tylko na mięśniach powierzchownych, tych które można zaobserwować w lustrze.  Bardzo mała świadomość mięśni głębokich, które to najbardziej zostały osłabione podczas ciąży. Ogólnie to trzeba wyczuć o co chodzi i ja to dopiero załapałam po którejś z kolei wizycie. Pomogło czytanie, oglądanie filmów, na których problem tłumaczą fizjoterapeuci. 

Zniechęcenie brakiem efektów

Jak już pisałam wcześniej, miałam zbyt długą przerwę w prowadzeniu mojej terapii. Wiem, że są osoby które potrafią nawet samodzielnie wyjść z tego schorzenia, które niestety jest dość niebezpieczne. Jednak ja muszę mieć kogoś kto mnie zmotywuje. A tak naprawdę ćwiczenia na rozejście są bardzo proste. Nie trzeba ich wiele, aby były efekty. Za to ćwiczenia muszą być wykonywane poprawnie i bardzo systematycznie.

Muszę dodać, że oprócz ćwiczeń bardzo duży wpływ na prawidłowa postawa. Trzeba się pilnować na każdym kroku, aby się nie garbić, nie  wciągać, ale i nie wypinać brzucha. Ważna jest też dieta, bo niestety, ale cukrowe skoki w bok wcale nie pomagają wrócić do zdrowia. 

Brak miłości własnej

Ostatni, a może i najważniejszy aspekt, o którym my kobiety zapominany bardzo często.  Totalny brak zrozumienia i współczucia dla siebie samej. Ciągle obwinianie się, że znowu zjadłam za dużo. Zarzucanie sobie, że nie jestem wystarczająco pracowita. Podziwianie innych kobiet, które tak wiele potrafią zrobić i wyglądają zawsze ekstra. Inni zawsze mają lepiej, ale przynajmniej tak się nam wydaje na pierwszy rzut oka.

Do sukcesu potrzeba wiary w siebie. Zrozumienia własnych słabości i cierpliwości w oczekiwania na efekty. Ciało kobiety znosi naprawdę wiele zmian podczas ciąży. Nie jesteśmy ze stali, nie możemy być doskonałe na każdym polu życia. Zamiast ciągłego patrzenia w lustro z pogardą, ukrywania brzucha pod luźnymi strojami i brakiem akceptacji lepiej powiedzieć: mój kochany brzuszku, rozumiem, wybaczam i wspieram...