O uczuciach religijnych słów parę

 

O rozwoju duchowym czyta się teraz wiele w Internecie.  Czasami nawet mam wrażenie, że obecnie to wszyscy są na etapie rozwoju duchowego. Nie wiem, czy to tylko jest moda, czy faktycznie lepszy dostęp do pewnych treści? Być może jedno i drugie.

Pamiętam dawne lekcje religii. 

Jako dziecko i nastolatka brałam w nich udział i co mogę powiedzieć, bywało naprawdę różnie. W zależności od tego, jaki trafił się nauczyciel, to albo nas straszono karą piekielną, albo zmuszano do odmawiania nudnych modlitw.

Będąc w kościele rzadko kiedy odczuwałam większe uczucia, czy miłość Boga. Oczywiście trafiały się i wyjątki, kiedy przyjeżdżał młody rekolekcjonista.

Do dziś pamiętam takie słowa, jeśli z niedzielnej mszy nie wyjdziesz lepszym człowiekiem, to jest to czas stracony. Lepiej zrób pranie, posprzątaj w domu, większy będzie z tego pożytek. Starsze Panie z pierwszych ławek w kościele tylko uśmiechnęły się porozumiewawczo do siebie.

Dziś wiem, że prawdziwych kapłanów jest bardzo mało. Takich, którzy wybrali drogę osoby duchownej świadomie. Mówiących szczerze, a nie to co narzuca im odgórnie wyższa instancja. 

Gdzie naprawdę jest Bóg?

Tego nie mówi się na lekcjach religii. Niestety i w kościele nie zawsze odnajdzie się Boga. 

Gdzie w takim razie go szukać? W swoim sercu, w ludziach, w otaczającym nas świecie. Nasz były proboszcz mawiał, że jeśli ktoś nie szuka Boga w kościele, to powinien ślub brać w lesie.  Myślę, że to wcale nie jest zły pomysł.

Dziś, jako ludzie czujemy się mocno zagubieni. Upadająca coraz mocniej instytucja kościelna nie daje nam oparcia, lub jest ono bardzo słabe, pozorne tylko. I nie chodzi już nawet o rodzaj religii, wiary jaką wyznajemy. 

Odnaleźć Boga w sobie

Powiem Wam sekret, gdzie Boga znalazłam Ja. W pięknie przyrody, w szumie drzew, w śpiewie ptaków, w dobroci innych ludzi. W kościele jest go obecnie najmniej. Bo nie ma on nic wspólnego z pięknymi, pozłacanymi figurami i misternie stworzonymi obrazami świętych. 

Droga do Boga to dla mnie też medytacja. Niektórzy mogą to nazwać modlitwą, albo dziwactwami. Nie przejmuje się tym zbytnio. Wiele osób myśli, że medytacja to takie nieszkodliwe wymysły tych co naczytali się za dużo książek. 

Chce Was uświadomić, że jesteście w błędzie. Pierwsze medytacje robiłam już jako dziecko, nie mając wtedy żadnego dostępu do tego typu lektury. Medytacja była wtedy chwilą ciszy, kontemplacją i połączeniem z naturą. 

Dziś myślę, że tego powinno się uczyć młodych ludzi w szkołach. Nie byłoby tyle zagubionych serc.